Woda życia – dr Vladimir Voeikov, dr Konstantin G. Korotkov

Woda życiaTo już kolejna w moich zasobach książka o niezwykłych właściwościach wody. Skusiłem się na nią z dwóch powodów. Po pierwsze to nowy materiał (oryginał wydano w 2017 roku), a po drugie omówiono w niej dużą liczbę badań zza wschodniej granicy. Rosyjscy naukowcy miewają zupełnie inne (bardziej otwarte) podejście do badań naukowych.

W książce opisano nie tylko te wschodnie wyniki eksperymentów, ale też i innych światowych naukowców zajmujących się badaniami niezwykłych właściwości wody, głównego składnika naszego ciała. To już druga książka, w której natknąłem się na pojęcie nanowoda (wcześniej sporo czytałem o tym w naukowym opracowaniu „Zarys nanotechnologii żywności i kosmetyków”).

Woda życia” to książka o charakterze popularnonaukowym, teoretycznie dla każdego, choć pojawia się w niej sporo nieprostych zagadnień. Omawiane są nietypowe (na tle innych znanych substancji) cechy wody i tego, jak te cechy zmieniają się pod wpływem różnych czynników np. temperatury czy pól elektromagnetycznych (cechy te mogą być solidnym argumentem istnienia zjawiska pamięci wody, uzasadniając przy tym sens funkcjonowania rozcieńczeń homeopatycznych – o czym sporo w książce):

Przez pamięć wody rozumiemy proces przekazania wodnemu systemowi formacji konkretnie skonstruowanego układu spójnych domen i utrzymania tej struktury przez dłuższy czas.

Znajdziemy tu także ciekawą sugestię nawiązującą do optymalnej temperatury ciała człowieka (i zwierząt stałocieplnych).

Jednym z ważniejszych tematów omawianych przez parę autorów doktorów Vladimira Voeikova i Konstantina G. Korotkova jest czwarty stan skupienia wody (obok zwykłej cieczy, lodu i pary wodnej) występujący powszechnie choćby w ciałach żywych istot. W książce określono ją jako woda EZ:

Woda EZ nie jest ani ciekła, ani stała, najlepszym określeniem jest ciekły kryształ o właściwościach przypominających właściwości żelów, takich jak na przykład surowe białko jaja.

Autorzy powołują się na przykład deserów z żelatyną, które składając się w 99,95% z wody nie rozpływają się i woda z nich nie wycieka – to pokazuje jej wyjątkowe możliwości dostosowania do nietypowych struktur wewnętrznych (na poziomie atomowym). Oto cechy tego czwartego stanu skupienia wody (czwartej fazy):

– Woda EZ ma ujemny potencjał elektryczny w porównaniu z otaczającą ją zwykłą wodą (aż do -150 mV).

– Protony koncentrują się na granicy między wodą EZ i zwykłą.

– Woda EZ wykazuje wyraźny skok w absorpcji światła w częstotliwości (której odpowiada długość fali 270 nm) i emituje światło fluoroscencyjne, gdy jest wzbudzona tą częstotliwością.

– Grubość warstwy wody EZ zwiększa się, gdy jest oświetlona, zwłaszcza przy pomocy promieni podczerwonych.

Co prawda jest w książce nieco literówek, a przede wszystkim źle przeniesionych symboli i jednostek miary różnych parametrów fizycznych (tłumacz się nie popisał, zabrakło chyba nadzoru naukowego, pomyłki są niezwykle rażące dla naukowców, ale przeciętny czytelnik nie będzie potrzebował tych konkretnych danych do wyciągnięcia wniosków). Mimo tych niedogodności jest w książce sporo informacji, których nie spotkamy łatwo w innych opracowaniach dostępnych po polsku (a cyrylicą mało kto dziś się posługuje) i z tego powodu jest to książka warta przeczytania na poziomie popularnonaukowym.

Polecam tę książkę tym, którzy moim wpisem się bardziej zaintrygowali niż zniechęcili – sprawdź najniższą cenę. Zachęcam też do moich wpisów na temat spożywania wody i metod jej strukturyzowania.

Facebooktwitter

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.